Van 6 september 2003 tot 4 oktober 2003 heb ik een reis gemaakt door India & Nepal. In India startte de reis in de hoodstad Delhi en heb ik hoofdzakelijk Rajasthan bezocht. In Nepal eindigde de reis in de hoofstad Kathmandu.
Als ik in het buitenland reis houd ik altijd een dagboek bij. Aan het einde van dit dagboek maakte ik de volgende samenvatting van deze imponerende reis:
"India: Land met meer dan een miljard inwoners en dat zie je dan ook. Overal mensen, jong, oud, mooi, lelijk, bedelend, gehandicapt, in alle soorten en maten. Mooie vrouwen met blote bruine buiken, zeer sexy, maar hier heel natuurlijk en niet uitdagend of ordinair zoals in Nederland. Ook heel veel koeien, midden op straat schijt hebbend aan alles en iedereen, maar ondertussen de hele boel wel onderschijtend. En dan de varkens, als straathonden begeven ze zich door stad en land. Heel smerig. Bedelende handen en blikken al dan niet negerend. Veel vragen. Where are you coming from? Meestal alleen maar om een aanloopje te hebben om zich aan te bieden als gids of om je naar een winkel te lokken. Verkopen, dat doen de Indiërs graag. Te pas en te onpas. Tot op een crematieplaats toe wordt geprobeerd ansichtkaarten aan de man te brengen. Slapende fietsriksja rijders in de vroege ochtenduren in Jaipur in een onmogelijke houding liggen ze op hun fiets te slapen. Wat een spierpijn moeten ze hebben. Maar ook hele gezinnen slapend in een stadsplantsoen. Of een bedelaar, volkomen spastisch, alleen gekleed in een lendendoek, liggend op z’n rug midden op een kruispunt in een drukke winkelstraat, waar keurig geklede dame en stofje uitzoeken, die bedelaar alleen maar in staat is om met z’n spastische arm nog net z’n aluminium bakje te laten rammelen. Nee India is niet mijn land. Te veel mensen, te veel varkens en koeien op de verkeerde plaats. Te veel armoede. Te veel goden, om precies te zijn 229.999.999 te veel.
Nepal: Bergen die veel pijn in m’n heup veroorzaken, mooie mensen, veel lachende kinderen, schommelend of vliegerend. Heel hard werkende vrouwen met loeizware manden op hun rug. Maar ook een vierjarig kind in een kartonnen doos zittend ’s avonds om elf uur in een verlaten straat. Wat is de wereld toch oneerlijk verdeeld".
Als ik in het buitenland reis houd ik altijd een dagboek bij. Aan het einde van dit dagboek maakte ik de volgende samenvatting van deze imponerende reis:
"India: Land met meer dan een miljard inwoners en dat zie je dan ook. Overal mensen, jong, oud, mooi, lelijk, bedelend, gehandicapt, in alle soorten en maten. Mooie vrouwen met blote bruine buiken, zeer sexy, maar hier heel natuurlijk en niet uitdagend of ordinair zoals in Nederland. Ook heel veel koeien, midden op straat schijt hebbend aan alles en iedereen, maar ondertussen de hele boel wel onderschijtend. En dan de varkens, als straathonden begeven ze zich door stad en land. Heel smerig. Bedelende handen en blikken al dan niet negerend. Veel vragen. Where are you coming from? Meestal alleen maar om een aanloopje te hebben om zich aan te bieden als gids of om je naar een winkel te lokken. Verkopen, dat doen de Indiërs graag. Te pas en te onpas. Tot op een crematieplaats toe wordt geprobeerd ansichtkaarten aan de man te brengen. Slapende fietsriksja rijders in de vroege ochtenduren in Jaipur in een onmogelijke houding liggen ze op hun fiets te slapen. Wat een spierpijn moeten ze hebben. Maar ook hele gezinnen slapend in een stadsplantsoen. Of een bedelaar, volkomen spastisch, alleen gekleed in een lendendoek, liggend op z’n rug midden op een kruispunt in een drukke winkelstraat, waar keurig geklede dame en stofje uitzoeken, die bedelaar alleen maar in staat is om met z’n spastische arm nog net z’n aluminium bakje te laten rammelen. Nee India is niet mijn land. Te veel mensen, te veel varkens en koeien op de verkeerde plaats. Te veel armoede. Te veel goden, om precies te zijn 229.999.999 te veel.
Nepal: Bergen die veel pijn in m’n heup veroorzaken, mooie mensen, veel lachende kinderen, schommelend of vliegerend. Heel hard werkende vrouwen met loeizware manden op hun rug. Maar ook een vierjarig kind in een kartonnen doos zittend ’s avonds om elf uur in een verlaten straat. Wat is de wereld toch oneerlijk verdeeld".
